Hai algo na historia da linguaxe musical e estética que me fascina. Canto máis tratamos de fechar ao mundo nunha Gaiola de axiomas autoevidentes, conceptos con significado unívoco ou rixidísimas regras de pensamento lóxico, máis caemos na conta de que nos falta "algo". Creo que nese "algo" existe, en potencia, o xérmolo estético dun futuro hostiazo sen contemplacions ao pensamento - e ao comportamento - totalitario.
¿Seremos capaces dun chute de autoestima despois de milenios de medo?
No hay comentarios:
Publicar un comentario